На працягу ўсяго жыцця чалавек стаіць перад выбарам: у дзяцінстве мы выбіраем любімага сябра, у юнацтве - жыццёвы ідэал, а, пасталеўшы, - выбіраем жыццёвы шлях і прафесію. Калі неабходнага вопыту нестае, мы звяртаемся за радай да кніг, бачачы ў іх мудрага настаўніка. «Чытанне добрых кніг - гэта размова з самымі лепшымі людзьмі мінулых часоў» - лічыў Рэнэ Дэкарт. Любімаму кніжнаму герою хочацца пераймаць, добрую кнігу перачытваеш па некалькі разоў, шукаеш у ёй адказы на складаныя пытанні. Калі чытаеш, абавязкова адзначаеш пра сябе: «Як дакладна!», «Як прыгожа!», «Вось, аказваецца, што можа адбыцца ...». Звычайна, пры чытанні, міжволі «прымяраць» на сябе ролю упадабанага героя, параўноўваеш сябе з ім. Вялікае ўражанне на мяне зрабіла кніга Алены Ільіной «Чацвёртая вышыня». Галоўная гераіня аповесці Гуля Каралева пражыла кароткую, але яркую жыццё. Яшчэ ў дзяцінстве гэтая дзяўчынка адрознівалася вялікі мэтанакіраванасцю: яна ставіла перад сабой пэўныя задачы, а потым, упартай працай, дасягала іх. Гэтыя мэты яна называла вышынямі. У дзяцінстве і юнацтве Гуля пераадолела тры важных для сябе вышыні. Пасля гібелі мужа, яна пайшла на фронт, па закліку сэрца, дзеля будучыні свайго сына. Коштам уласнага жыцця, ёй удалося ўзяць апошнюю чацвёртую вышыню - пагорак ў невялікага гарадка, за які Гуля змагалася разам са сваім палком. Мяне ўразіла ўменне гэтай дзяўчынкі ставіць перад сабой сур'ёзныя і цяжкія мэты, і, у што б там ні стала, дасягаць іх. Самая галоўная вышыня каштавала ёй жыцця, але яна праявіла неженский гераізм і мужнасць.