Затоена-ціха ,нібы ў дазоры стаіць за сцяною марозная ноч.
Паэзія Якуба Коласа – такая ж натуральная, такая простая і такая складаная як і сама прырода.
Над лесам, выплыўшы з туману, стаяў месяц, мяккі і ціхі, ён быў цяпер белы, што малако.
Словы дзядзькі гучалі як прароцтва.
Каля крамы ,як звычайна ў нядзелю ,тоўпілася многа святочнага народу.
Усё навокал як бы дыхала святочна-радасным настроем веснавога абуджэння.
З гулкай пушчы ,як з радыёстудыі, салавей вясну абвясціў на ўвесь свет.
Дуб як вежа вартавая.
Мы будзем паўставаць перад наступнымі пакаленнямі ,як нацыя, як еднасць людзей на куточку, названым нашымі продкамі Беларуссю.
Табе Андрэй, бачу, гэты завод як костка ў горле.
Ні адно дрэва не шуміць так трывожна і глуха ,як елка.
Капа цёмных валасоў на галаве як незавершаны стог.
Хата як хата. І што б там, здавалася, у ёй асаблівага.