Смешны, «вечна п’янаваты» паэт Юсуфі апявае
паходы Бату і можа на правах блазна казаць свайму гаспадару ўсё, што
думае. У творы «Лебядзіны
скіт» перад чытачом паўстае вобраз паэта-выратоўцы. Юсуфі сваімі вострымі жартамі і словамі з ледва улоўнай
іроніяй згладжвае гнеў хана Бату. Ён адзіны сярод захопнікаў, хто шкадуе беларускі
народ, і адзіны, хто верыць у яго сілу. Мудры
Юсуфі ведае,
што Бату загіне, а слова, напісанае паэтам, застанецца. І помніць пра заваёўніка
будуць толькі таму, што
пра яго напіша паэт.
Хан жа, насупраць, вельмі жорсткі і злы чалавек. Пра гэта кажа, напрыклад, тое, што ён
пакінуў жыццё толькі дванаццаці палонным узамен
на жыццё Старца. Паэт Юсуфі назваў мозг хана Бату мышыным — мізэрным, палахлівым,
маленькім, недалёкім.