Даўным-даўно гэта было. Запрасіў верабей сароку на спатканне з прапановай аб жаніцьбе. Ўзрадавалася сарака, пёры прычасала, прыбраць і паляцела да каханага. Але па дарозе заспела яе навальніца з праліўным дажджом. Не хацела сарака вяртацца і паляцела ў дождж, махаючы што ёсць сіл намокает крыламі. А каб было лягчэй ляцець, стала скідаць з пухнатага хваста намоклыя пёры. Прыляцеўшы на месца сустрэчы да старога дуба, сарока не заспела свайго женишка, знайшла толькі Запісачку, дзе было напісана: «Сапраўдныя вераб'і на сараках ня жэняцца". Расплакалася сарака і наплакаўшыся па вераб'ю цэлае возера, якое дагэтуль так і называецца - Вераб'і. А там, дзе сарака губляла намоклыя пёры, нарадзіліся астатнія возера. З тых часоў хвост у сарокі зусім худзенькі, а возера гэтыя сталі называцца Сарачанскім, з аднаго вынікаючай з іх рэчкай - Сорочанкой.