-Сәлеметсіздерме балалар!- деп бір мезгілде апай кіріп келді.Мен сасқалақтап орнымнан атып тұрдым, апай бұлайша ерте келеді деп ойламап ем! Қап енді менің үй тапсырмасын жазбай келгенімді біліп қойатын болдығой ә!
-Мұратбек үй тапсырмасын жаздыңба!- дегенде жаным орнына түсті. Екі көзім апайда, ал қолым болса шимайлатып жаттығу көшіруде. Ара-тұра дәптерге қарап қойам, соны апай байқады ма!
-Кім сен жалғастыра қойш....Кім ед...- деп жатқанын пайдаланып одан сайын жылдамдаттым. Апайдың саусақтары мені көздеп орнымнан тұрғызды. Қарасам сөйлемді де айақтап қалдым, зуылдатып оқып келе жатсам сөйлем айақталмаған, бір-екі сөз болар деген оймен кітапқа қарасам көршімнің сараңдығы ұстап қолымен басып отыр.
-Тууу..!-деп оған ашулы көздермен қарадым.
-Жарайды, отыр! - деді апай соны сезгендей...