Өмір адамға бір – ақ рет берілетін құнды дүние. Осы өмірге шыр етіп келген сәттен бастап, іңгәлап іздейтінің, көз ашып көргенің - аяулы Анаң. Ата – ана жалынып – жалбарынып Аллаһтан перзент тілейді. Ал, бала сүйгенде жүрегі жарылардай қуанып, «баламның табанына кірген шөңгір, менің маңдайыма кірсін» деп, әлпештеп, өмірімнің жалғасы, ертеңгі болашағым деген үмітпен, қанаттыға қақтырмай, тұмсықтыға шоқтырмай өсіреді. Осы үміт біреулерді бақытқа жетелесе, кейде өзге ата – аналардың үкілеген үмітінің күл паршасы шығып жатады. Бұлай деуімнің себебі без бүйрек балалары әке – шашесін зар жылатып, қарттар үйіне тастап кетеді. Сондағы ата – ананың кінәсі балаларын дүниеге әкеліп, оң – солын танытқаны ма? Бейнеттің зейнетін көрер шағында қариялар үйіне тастап етердей нендей кінә жасады екен?
Бұл тақырыпты қозғау мен үшін оңай болған жоқ. Тастанды тағдырлар менің бала жүрегіме қозғау салып, жаныма жай бермейді. Амал қанша санамды селт еткізген дүниені қағаз бетіне түсіріп отырмын.
Бүгінгі таңда қарттар үйінде тастанды қарияларымыздың саны көбеймесе, азаяр емес, қаншалықты жасарып, адамгершілік таразысына салмайық ащы да болса, шындық – осы. Мемлекетіміздегі басшы буын қарттарымыздың барынша жағдайын жасауда. Алайда, олардың қаншалықты қарны тоқ, көйлегі көк болмасын, көңілі жарым, жанарында сызат бар. Қазыналы қарттарымыз жайлы жалпы сөз қозғауымның бірден – бір себебі, өскелең ұрпаққа ой салып, ата – аналарын қадірлеп, алақандарына салса, перзенттік парыздарын ұмыт қалдырмаса нұр үстіне – нұр болар еді.