Перевод на русский
Аднойчы гуляў пан у карты і выйграў у
суседняга пана маёнтак. Было гэта вясною.
Сабраўся пан ды паехаў аглядаць свой новы
маёнтак. Як паехаў, дык і застаўся там на ўсё лета:
вельмі ж яму спадабаўся новы маёнтак. Праўду бо
кажуць, што новае сіта на калочку вісіць, а старое
пад лавай ляжыць.
Тым часам у старым маёнтку нарабілася шмат
бяды. «Як жа,— думае аканом,— сказаць пану пра
бяду?» Сам ехаць да яго баіцца. Надумаўся ён
паслаць каго з дваровых. Ды няма ахвотніка. Каму
хочацца дастаць ад пана лішніх розаг?
А жыў там адзін чалавек. З выгляду так сабе
— недалужны, затое на язык бойкі: за словам у
кішэнь не лезе. Імя ён меў Сцяпан, але ўсе звалі яго
проста Сцёпка. Малы, бач, ён быў ростам і шчуплы.
Дачуўся Сцёпка, што аканом шукае пасланца
да пана, прыйшоў да яго і кажа:
— Пашліце мяне — я ўмею з панам гаварыць.
Рад аканом, ледзь не цалуе Сцёпку. Даў ён
яму хлеба, сала, цэлую жменю медзякоў і выправіў
у дарогу.
Ідзе Сцёпка, медзякамі пазвоньвае, ніводнай
карчмы не мінае.