Горава, карэннага русака са старой маскоўскай фаміліі, які быў параненыў сутычцы з атрадам паўстанцаў пад Ракавам і адасланы «ў тыл» на лячэнне.Сімпатыі чытача, здаецца, павінны быць на баку Пора-Леановіча: чалавека, якомуне давярае сам генерал урадавых войск. Бо ці можна прыхільна ставіццаі дачалавека, роля якога - шпіёніць? Але гэта толькі першае ўражанне. Горав, які ў думках апынуўся ў Маскве, успамінае сваю старэнькую маці,каханую дзяўчыну Надзейку, марыць аб мірным жыцці. І раптам - стрэл! Гэтастраляў-забаўляўся з дуэльных пісталетаў Пора-Леановіч. Горава ўразіў (каторыўжо раз! ) яго сухі прыгожы твар, белыя валасы, бакенбарды і, галоўнае,страшнаватыя блакітныя вочы, у якіх бачная была пагарда да ўсяго. І яшчэ рэзкішрам паўз брыво і левую скронь - адмеціна двубою. Гораў хоча неяк абразуміць Пора-Леановіча, гаворачы, што да свайгонарода трэба адносіцца з павагай, што людзі не вінаватыя, калі дрэнна робяцьулады, той адказвае, што народ - гэта быдла, якое па галаве трэба біць. І ваша,і наша, і польскае, і ўсякае. Іншага яны не варты. Людзей не шкадуй. Ні жанчын,ні дзяцей. Ідзі па трупах, і добра табе будзе. Менавітагэтая вераб’іная ноч паказала, якія розныя тыпы людзей увасабляюцьПора-Леановіч і Гораў. Мы ўбачылі, што адзін з іх люта ненавідзеў людзей, адругі ганарыўся сваім народам. Такія людзі, як капітан Пора-Леановіч, непавінны жыць на зямлі, - падкрэслівае аўтар, - і адмоўны герой гіне на дуэлі.