Жайкы каникулду ар дайым тоодо өткөрөр элем. Алтын күздон тартып когүлтүр көктомдүн аягына чейин шаардагы мектеп-интернатта окуп, өзүм чоңойгон тоону сагынып да кал ар элем. Too эчен ирет түшүмө да кирер эле. Аны көрсөм дегендеэки көзүм торт боло, куса болор элем… Атам шаарга келгенде биздин кыштоону сурай бере турганмын…
Кыркын аяктаары менен эле короо-короо кой жайлоо-ну коздой айдала турган. Мына ошол кой айдагандардын арасында жаны эле каникулга келген мен да боло турганмын. Биз оторду кыркын сарайынан ары кеткен адыр ар-кылуу айдап отуруп, тоо этегине жетээр элек. Анан, коккашка суусу оргуштаган өзөнгө түшүчүбүз. Аптапта адыр кезип келген мал тиш какшаткан суудан кана ичкенден кийин, жайлоону коздой өзүлөрү эле озон өрдөп жоношчу.
Кок чалгыны тоо желине ыргалган беттер, озон бойло-рунда жалбырагы сеңселген түркүн бадалдар, ой-тоону тегиз каптаган кызыл-тазыл гүлдөр не деген керемет! Кул-пурган тоо келбетин караган сайын карагын келип, козун тойбойт! Көнүлүңдү чексиз шаттык уялайт! Ырдагын келет! Жайлоого жеткиче сени миң кубулжута сайраган башайы чымчыктар узатып отурат! Өзөндү улам ордоп, улам бийиктеп кете бересиң… Анан… бир маалда эле… суурлардын ышкырык-анкышы чыгат! «Жайлоо! Hyp жай-лоо! Гул жайлоо! Балгын жайлоо! Саламатсыңбы!..»— деп элдирей түшөсүң…