Адамның бала күннен армандап, аңсары ауған бір саласы, яғни мамандығы
болады. Ол өзін соған бағыттап, білім-білігін жұмсайды. Сондай
мамандықтың бірі ұстаз болу. Әу баста ниет білдірген жас талаптың
барлығы дерлік оның тұтқасын ұстап кете алмайды. Оған себеп
біріншіден, аяулы да ардақты мамандықтың адам көзін ашудағы қиын
тұстарына төтеп бере алмауы болса, екіншіден, аса табандылықтың кем
болуы дер едік. Өз басым осы қиындықтарды жеңдім деп ойлаймын. Сөйтіп
ұстаз болдым. Бұл жолды таңдап, ғұмырымды берген аяулы мамандық иесі
болып, зейнетке шыққан маған оған бет бұруыма сөз жоқ, тұңғыш
ағартушы Ыбырай Алтынсариннің ұрпаққа қалдырған тәлім-тәрбиеге
толы өсиеттері мен ғибратты мысалдарына сусындауымның әсері мол
болды десем, жаңсақтық бола қоймас. Оған мен бітірген, мен ғана емес
қазақтың менмін деген талай марқасқалары білім алған ұлы ұстаздың өз
қолымен тұрғызған білім ошағын қоссаңыз, мұғалім болуымның заңдылық
екенін айтпай-ақ түсінесіз. Осы тұрғыда ұлы ағартушы тұрғызған
мектептің түлегі ретінде және сол бабамыздың биыл туғанына 170 жыл
толуына орай мектеп тарихы мен тұңғыш дала қоңырауы иесінің мектептер
ашуы жайындағы аз-кем білгенімді оқырманмен бөліссем деп отырмын