Цiхан Пратасаiцкi i Iван Лiпскi -- людзi духоуна аблiнава ныя. Яны
нецiкавыя i як чалавечыя iндывiдуальнасцi. У iх характарыстыках
падкрэслена адно: яны упарта трымаюцца за шляхецтва, нават ставяць пад
пагрозу шчасце сваiх дзяцей Грышкi i Марысi. Больш разнабакова паказаны
Харытон Куторга. Гэта бывалы, нават "пiсьменны чалавек". Ён не
паузбалены пачуцця гумару, досцiпу. Куторга выдае сябе за чалавека
свецкага з далiкатнымi манерамi. Ён пры сустрэчы з жанчынамi цалуе iм
ручкi, умее спяваць любоуныя рамансы, хiтрэйшы за астатнiх. Маючы 60-i
гадовы, ён сватаецца да 17-гадовай Марысi, згаджаецца нават "крыва
прысягнуць” супраць Лiпскага, каб Пратасавiцкiя аддалi за яго дачку. Але
стары залетнiк трапляе у недарэчнае становiшча. Яго заляцаннi з
пагардай адхiляе Марыся. Кручкоу, якi прыязджае на разгляд справы
Лiпскага i Пратасавiцкага, паводзiць сабе нахабным чынам, дзейнiчае ад
iмя "найяснейшай кароны", увесь час спасылаючыся на "усемiлайсцiвейшыя
царскiя указы". Паводзiны Кручкова сярод шляхты -- з'едлiвая пародыя на
правасуддзе. Не паспеу ён пачаць "разбiрацельства", а ужо гучыць яго
загад, каб шляхта несла хабар. Кручкоу добра ведае натуру цемнай шляхты i
упэунены, што кожны вытрасе кашалёк, каб не быць бiтым лазой. Нахабству
i цынiзму Кручкова няма межау. Ён так вольна адчувае сябе сярод цемнай,
запалоханай яго прыгаворамi i штрафамi шляхты што не лiчыць патрэбным
захоуваць нават знешнюю форму правасуддзя. Ён аб'яуляе вiнаватым тых,
хто нi якiх адносiн да справы не мае. У знешнiм аблiччы Кручкова вiдаць
камiчнае завастрэнне. Аутар звяртае увагу на яго доугiя вусы. Кручкоу
-- вобраз гратэскавы . У iм сабрана самае характэрнае для царскага
чыноунiцтва. Марцiнкевiч сiмпатызуе асобным прадстаунiкам шляхты -- якiя
менш "хварэюць на шляхецтва". Гэта Грышка i Марыся. Вышэй за усе яны
ставяць свае шчасце, свае пачуццi. Грышка i Марыся – станоучыя героi
камедыi. Яны пратэстуюць супраць устарэлых поглядау i звычаяу. Маладыя
людзi успрымаюць недарэчнасць старых саслоуных традыцый не столькi
разумам колькi сэрцам. Яны яшчэ не узнiмаюцца да усвядомленага пратэсту
супраць аджыушых форм жыцця. Свае шчасце хочуць уладзiць з дапамогай
станавого прыстава якога задобрываюць хабарам. Мова персанажа п'есы
вельмi разнастайная. Напрыклад, мова Кручкрва не звычайная таму, што ён
карыстаецца выразамi, запазычанымi з судовых дакументау: "лiчнасць
падвергнецца апаснасцi", "гэта угалоунае прыступленне, Сiбiрам пахне” i
г. д. У мове Куторгi нямала трапных выказванняу, ён часта ужывае
народныя прыказкi i прымаукi: "не цяпер, то у чацвер", "як чорта з
балота", "даганяючы не нацалуешся". Цiхан Пратасавiцкi, дык той зусiм
грубым чалавекам здаецца, калi гаворыць свае любiмыя словы: "хрэн табе у
вочы", "чортау сына” (пра Грiшку) , "сабака” (пра Лiпскага) . Разам з
тым, мова шляхты вельмi багатая на вострыя i дасцiпныя народныя вобразы:
"здаровы, як рыжыкi баровы". Праз мову драматург перадае iх характары i
настрой. Калi узлаваны i занiжаны прыездам Кручкова Пратасавiцкi
пачынае гаварыць са сваёй жонкай цi дачкой, то мова яго становiцца
грубай i рэзкай, але яна становiцца лаготнай i льсцiвай, калi яму
даводзiцца гаварыць з "найяснейшай каронай” Кручковым. А з такiмi
"далiкатнымi людзьмi", як Куторга, Пратасавiцкi стараецца гаварыць
шляхецкай далiкатнай мовай, якой, на яго думку, належыць гаварыць людзям
шляхетскага стану.