Есен-саулығын «мал-жан аман ба» деп бастайтын қазақ үшін төрт түліктің орны бөлек. Төрт құбыласы сай болғанын қалайтын әр қазақтың тұрмысы ежелден-ақ төрт түлікпен тығыз байланысты болған. Сондықтан да бұрынғы қазақтардың төрт түлік туралы күнделікті тіршіліктен түйгені сол туралы зерттеп жүрген ешбір ғалымнан кем соқпайтын. Малдың сүтін ішіп, етін жеп, терісінен тон илеп, жүнінен киім тоқыған қазақтарда төрт түлік туралы атаулар жетіп- артылады. Алайда арада заман алмасып, уақыт өткен сайын бүгінгі буын осынау төл атауларды ұмытып һәм жаңылыстыратын болып жүр. Тірлігі малмен біте қайнасқан қазақ үшін бұл жараспас. Осы себепті кейінгі буын біле жүрсін деген мақсатпен газетімізде «Төрт түліктің төл атаулары» деген айдар ашып отырмыз. Айдардың алғашқы мақаласы қазақ үшін қасиетті жануар – жылқы туралы болмақ. Жылқы десек, әрине, ең алдымен қазы мен қымыз көз алдымызға келетін болса керек. Өйткені қазы мен қымыздың дәмділігі тіл үйіреді. Оны біз – қазақтар түгілі, шетелдіктер де жақсы біледі. Қазақты мақтағысы келген жат-жұрттық, бірінші кезекте, оның дарқан пейілін, кең дастарқанын, тіл үйірген қазысы мен қымызын мақтайды. «Ешбір теңдесі жоқ дәм екен» деп тамсана таңдай қағады. Ал енді тап осындайда, ұлттық тағамымыздың даңқын әуелетіп, мерейімізді асқақтатқан қазы мен қымыздың қайнар көзі – жылқы туралы қонағымызға тұшымды әңгіме айтып беруге біз қаншалық әзірміз?! Қазақ тарихы – жылқы тұяғы, ат жалында жасалғанын, көшпенділердің жылқы арқылы бүкіл жер бетіне танылып, өз өркениетін қалыптастырғанын біз білеміз бе? Иә, жалпы, қазақтың атын айдай әлемге паш етуге құдіреті жетерлік жылқы туралы біз осы не білеміз?