Побач з домам маёй бабулі працякае звонкі ручаёк, які пачынаецца з
крынічанькі і хутка бяжыць да рэчанькі. На яго дне ляжаць маленькія і
вялікія каменьчыкі, праз якія ручаёк пераскоквае, як з парожка на парожак. Агінаючы
вельмі вялікія камяні, ручаёк падзяляецца на маленькія струменьчыкі, а потым зноў збіраецца разам. Месцамі ручаёк разліваецца і становіцца
настолькі спакойным, што на яго паверхні бачны толькі дробныя хвалькі, а на раслінах, якія схіляюцца да
вады, сядзяць рознакаляровыя матылькі. Калі на небе няма хмарак, у такія месцы прыходзяць конікі, каб пабыць у цяньку і
папіць чыстай вады. У дрэвах і кустах побач з ручаём шмат птушачак,
якія звілі тут свае гняздзечкі.
Часта з лесу да ручая прылятае зязюлька.
Я это сочинение писала, когда в 6 классе была))