Праз тыдзень хлопчыка павезлі хрысціць. Сарвала мост цераз рэчку. Дзіця
было ледзь жывое, кумы вырашылі, усё роўна памрэ. Таму «ахрысцілі самі, тройчы
лінуўшы вадой», і вярнуліся назад. Маці пачала калыхаць сына ды спахапілася, што не сказалі,
якое ён атрымаў імя. Спраўная на язык кума не разгубілася, так хлопчык стаў Аліндаркай.
Бяда за бядой ішла на сялянскую сям'ю:
Наперш конь здох таго ж лета,
I цялушка, як лань пала...
Матка ж, ведама кабета,
Затужыла і запала,
Гадкоў за тры пацягнула,
У марцы і ручанькі згарнула.
Без гаспадыні прыйшло ў заняпад усё астатняе. Марц (сакавік) месяц нараджэння,
стаў для Аліндаркі сапраўды трагічным. У хуткім часе загінуў бацька, таксама ў сакавіку.
Сірату крыху падгадавала цётка, аддаўшы пасля, «як за сына», адзінокаму чалавеку.
Калі цётка памерла, больш нікога з родных у Аліндаркі не засталося.
У хаце айчыма Аліндарку убачыў ураднік і данёс, што хлопец хаваецца ад рэкруцтва.
Аліндарка і прыёмны бацька трапілі ў турму. Вясной (зноў у сакавіку) прыйшла
папера, каб закуты ў ланцугі «супраціўнік уласці» быў пераведзены ў іншае месца. Пачаліся
допыты. Айчыма адпусцілі дамоў, Аліндарку ж абяцаюць «сорак розак, потым роты»