Ужо здалёку вiдаць вежы цэркваӯ i касцёлаӯ, якiя золатам у небе адлiваюцца. Вось i гоман горада даходзiць да яе вушэй… Скора ӯжо спраӯдзiцца яе апошняе жаданне… У старых вочах блiснуӯ радасны аганёк...
- Нiчога, у сына адпачну. Старыя косцi выпрастаю!..
Вось пачалiся цёмныя вулiцы шумнага, як бы ашалёнага горада… Тут ужо Тэкля збiлася з толку. Не ведала, куды павярнуцца, у каго дапытвацца. Рамiзнiк чуць не пераехаӯ яе. Страшна…
Адважылася яна папытацца аднаго, другога, дзе тут яе сын жыве?
- А як дайcцi да Лаӯрука, да сыночка майго?
- Гэта вельмi смешна! Лаӯрук не твой сын, бо ён вельмi вядомы!
- Мы слыхалi, што яго мацi загiнула многа гадоӯ назад!
- Вось, вазьмi рублiк i iдзi далей.
………………….
Такiм чынам, людзi давялi яе да гарадавога…
Той пачаӯ распытвацца.
- Аб якiм сыне ты гаворыш? Хто ён, гэты твой Лаӯрук?
Нiчога не дазнаӯшыся, завёӯ яе ӯ вучастак. Там яна переначавала. Назаӯтра, даведаушыся хто гэта яе сын, адвялi да яго.
………………
Тэкля пачала стукацца ӯ дзверы, пакуль хтосьцi не адчынiӯ.
- Iдзi, iдзi! Няма пакою ад гэтых жабракоӯ…
- Пусцеце… Я да сына свайго, да Лаӯрука!!!
- Да сына!?!?! Да Лаӯурэнцiя Кiпрыянавiча?
- Ага! Да яго! Я мацi яго.
………….
Тут сабралiся слугi i пачалi шушукацца i распытвацца.
- Да як жа так?
- Лаӯрэнцiй Кiпрыянавiч сын яе?
……………..
Тым часам адчынiлiся дзверы з другой стараны i ӯвайшоӯ малады пан.
- Лаӯрочок, сыночак мой! – як непрытомная кiнулася да яго Тэкля. – Роднен…
Пан пачырванеӯ, паглядзеӯ на слугу ды крыкнуӯ....
- Чаму вы пускаеце ӯ пакоi розных жабрачак шалёных?! Iдзi, iдзi! Я цябе.. не ведаю!
- А сынок мой, а Лаӯручок ты мой! Маткi сваёй не пазнаешь?! Гэта ж...
Лаӯрук стукнуӯ дзверамi и пайшоӯ у другiя пакоi.
Тэкля апынулася на тратуары каля варот. За ёй адчынiлiся дзверы. Гэта быӯ слуга пана. Ён кiнуй ёй 3 рублi i сказаӯ.
- Ад пана!
Яна не пачула любвi у гэтым падарунку…..
Некалькi трохрублёвых паперак прылiплi да тратуару…