Затранскрыбіруйце тэкст
Груша цвiла апошнi год.
Усе галiны яе, усе вялiкiя расохi, да апошняга
пруцiка, былi ўсыпаны бурным бела-ружовым цветам. Яна
кiпела, млела i раскашавалася ў пчаліным звоне, цягнула
да сонца сталыя лапы i распасцiрала ў яго ззяннi
маленькiя, кволыя пальцы новых парасткаў. I была яна
такая магутная i свежая, так утрапёна спрачалiся ў яе
ружовым раi пчолы, што, здавалася, не будзе ёй зводу i не
будзе канца.
I, аднак, надыходзiла яе апошняя часiна.
Дняпро падбiраўся да яе спакваля, патроху, як
разбойнiк. У вечным сваiм iмкненнi скрышыць правы
бераг, ён падступаў у палавень зусiм блiзка да яго,
руйнаваў адхоны, зносiў, каб пасадзiць у другім месцы,
лазу, гвалтоўна вырываў кавалкi берага або асцярожна
падмываў яго, каб раптам абурыць у ваду цэлыя брылы
зямлi.