Пачаць сваю работу хочацца з радкоў твора Змітрака Бядулі «Зямля», у якіх пісьменнік гаворыць: «Зямля! Маці наша!.. Усе мы дзеці твае: і расліна, і жывёла, і чалавек».
Сапраўды, Зямля — наш агульны зялёны дом. I трэба, каб усім у гэтым доме было ўтульна. Каб падтрымліваць парадак у нашым доме, мы прыкладаем намаганні: мыем посуд, прыбіраем у пакоі, выносім смецце. Зямля таксама патрабуе нашага клопату. Але, на жаль, усё часцей людзі адносяцца да прыроды па-спажывецку. Яны карыстаюцца яе багаццем, пры гэтым, як у творы А.Жука «Стары бабёр», не пакідаюць пасля сябе «ні прысадаў, ні травы, ні самое ракі». Людзі не разумеюць, што пазбаўляюць жылля звяроў. Або ў творы І.Пташнікава «Алені». Герой твора Язэп без шкадавання забівае аленя.
Калі мы жывём у агульным доме, то трэба падтрымліваць добрасуседскія адносіны з усімі іншымі жыхарамі.
Чалавек павінен быць гаспадаром і клапаціцца пра «братоў нашых меншых».
Тое ж самае і з раслінамі. У вершы П. Панчанкі «Сармацкае кадзіла» паэта хвалюе тое, што Мы «ад зялёнай адракаемся радні».
Знікаюць расліны, а тыя, што засталіся, амаль усе ў Чырвонай кнізе.
Паветра, вада, зямля — усё забруджваецца. А гэта ўжо пагроза чалавеку.
Мы павінны абараніць прыроду ад бяздушша і спажывецкіх адносін. Неабходна адказна ставіцца да ўсяго навакольнага, зрабіць кожны куточак зямлі прыгажэйшым. I тады не толькі мы, але і будучыя пакаленні змогуць пачуць бусліны клёкат і спеў жаўрука, пабываць на квітнеючым лузе і пясчаным беразе, пачуць шум бору і шапаценне калосся на ніве.
Тады зямля будзе сапраўдным зялёным домам.