Табиғат пен адам - егіз уғым
Адамзаттын табиғатсыз куні жоқ,
Табиғаттын оны айтатын тілі жоқ.
Табиғат - тіршілік көзі. Табиғатты қорғау біздін парызымыз, онын арбір асері улкен роль атқарады. Аяулы табиғатсыз осы ғаламда өмір суру, тіршілік ету мумкін емес. Жыл мезгілдерінін өзгеруі де табиғатты одан арі асерлендіреді. Ар жыл мезгілдері ар қилы. Төрт жыл мезгілі - төрт турлі ғажайып куй сыйлайды. Табиғат бізге көп асемдігін, таза суын, көк аспанын будақ булттарымен мөлдір суын береді. Таудан аққан өзен дауысы, жасыл шөптін сылдыры жане ар нарсеге, бізге асемдік береді. Табиғаттын ғажайып асемдігін көз алдына елестете отырып, өзін бір керемет сезімге бөленесін. Табиғаттын бар асемдігін, бар кереметін, онын арбір асерін сөзбен де, жазумен де жеткізу онай емес. Онын керемет көрінісі жанымды тебірентеді. Булттары мақтадай, шөптері кілемдей төселген. Табиғатты аялау ар адам ушін манызды, себебі адамда табиғаттын бір бөлшегі. Таразы басында екі қымбат нарсе бірі табиғат, бірі адам. Бірі женіл тартса таразы аударылады, демек адам мен табиғат егіз уғым. Бір - бірінсіз өмір сүре алмайды. Сондықтан табиғатты аялап, қорғауымыз керек. Табиғатты аялау дейміз – ау. Осы бір сөздер парақ жузіне асқалы көп болғанын сізде бізде білеміз. Өзіміздін салдыр - салақтығымыздын натижесін көріп те жургендейміз. Оған далел талай баланын дертті болып туылуы болса, ауа - райынын улкен өзгеріске ушырауы, төрт мезгілде болатын қубылыстын бір кунде болуы, табиғат – ананын да денсаулығына нуқсан келгенін қинала отырып мойындаймыз
Ақын ағаларымыз табиғатты өлен тақырыптарына көп арқау еткен сонын біріне тоқталар болсам:
Табиғатта сезімде, қулақта бар,
Ренжітсен қайғырып жылап та алар.
Аяласан жанына шуақ тамар,
Қажығанда бойына қуат тамар ,- демек қурметті адамзат табиғатты аялайық!