Гусляр у паэме падаецца, як асаблівая, незвычайная асоба, моцнага характару, адкрытай душой. Аўтар надзяляе яго наступнымі рысамі:
Таленавітасць:
“Акалічны народ гуслі знаў гусляра;
Песня-дума за сэрца хапала”
Пачуццё годнасці:
Вось настроіў, навёў тон у струнах як след,
Не зірнуўшы на гулі ні разу...
Свабодалюбства:
“Бачыш, княжа, загоны, лясы, сенажаць, —
Ім пакорны я толькі с гуслямі”
непадкупнасць:
Скурганіў бы душу чырвонцам тваім я...,
Мужнасць:
“Гуслям, княжа, не пішуць законаў”
любоў да свайго народа:
Глянь ты, слаўны ўладар, на палеткі свае:
Сарачні там сох бачыш, як блудзе;
А ці чуў ты, аб чым там араты пяе,
Дзе і як жывуць гэтыя людзі?
Самаахвярнасць:
Ну што, княжа, пара даць за песню мне дар!