Яйка , яйка
Размаляваная вечка .
Хто крышку адкрывае ,
Той у казку трапляе .
( адкрываецца вечка, там цацка - кураня )
Жыло -было на свеце маленькае жоўтае пухнатае кураня . Яно было вельмі цікаўным да жыцця, яму ўсё было цікава. Кураня марыло убачыць лес , рэчку , поле і многае іншае , пра што чула ад старэйшых .
Але мама заўсёды казала яму: " Будзь асцярожны , выходзячы з двара. У
лесе жыве хітрая ліса , якая вельмі любіць есць маленькіх куранят , а
высока за хмарамі жыве злы каршун , які можа схапіць цябе вострымі
кіпцюрамі і забраць » .
Аднойчы кураня ўсё ж такі не
ўтрымалася і адправілася шпацыраваць у лес далёка ад дома. Які велізарны
і дзіўны свет яно адкрыла ! Як усё было цікава !
І
вось , кураня убачыла вузкую сцежку і пайшоло па ёй. Раптам над ім
з'явілася велізарная , чорны цень . Малое адразу здагадалася , што гэта і
ёсць страшны каршун . Беднае кураня кінулася бегчы з усіх ног , але
каршун хутка набліжаўся. Здавалася , выратавання няма.
Раптам
кураня ўбачыла вялікую паляну , на якой раслі жоўтыя дзьмухаўцы .
«Гэтыя кветкі такія ж жоўтыя і пухнатыя , як я. І мяне не будзе сярод іх
бачна » , - падумала кураня і хуценька шмыгнула у зараснікі. Ах , як
стукала яго маленькае сэрцайка ! Калі яно аддыхалася і зразумела , што
небяспека мінула, то падумала: «Якія ж гэта цудоўныя кветкі ! Яны падобныя на маленькія сонейкі і такія ж ласкавыя » .
Тым
часам злы каршун лётаў над палянай і думаў : « Куды ж падзелася гэтае
кураня ? Бо яно не могло уцячы далёка . Вакол адны бесталковыя
дзьмухаўцы . Хутка яны ператворацца ў пух , і вецер панясе іх » .
А залацістыя дзьмухаўцы ціха- ціха кiвалi галоўкамі і думалі: « Мы хутка станем пярынка і паляцім невядома куды . Але ўсё ж мы не дарма пражылі на свеце - мы выратавалі жыццё гэтаму мілага маленькаму кураню » .