АҒАСТАР
Көҙ еттеме, ҡапыл шау-шыу итеп,
Телгә килә һүҙсән ағастар.
Олондарҙың япраҡ булып осҡан
Хәбәрендә бөтмәҫ һағыш бар.
Уларҙың һәр һүҙе һайын моң-зар,
Һәр бер өнө - яҙҙы һағыныу.
Ишетелеп ҡала: "Һүнер булғас,
Ниңә кәрәк күкрәп ҡабыныу?.."
Тик уларҙы ишетмәмеш булып,
Ярһыбыраҡ иҫә көҙгө ел.
Был аяуһыҙ дәһшәт хозурында
Тәлгәштәрҙең түккән һүҙе йәл.
Ағастар ҙа бер саҡ тынып ҡалыр,
Һуңғы япраҡ төшкәс өҙөлөп.
Улар тыныр, асҡан эс серҙәрен
Кемдер аңлауынан төңөлөп.
Маулит Ямалетдинов
ДЕРЕВЬЯ (перевод Марат ДАУТОВ)
Осень настала, внезапно и шумно,
Дар речи деревья открыли в себе.
Слова со стволов осыпались бесшумно,
В речах бесконечная грусть по весне.
Через слова тоска, печаль в каждом звуке,
Я слышу их безответный вопрос:
«Зачем же нам жить, и цвести в пышном блеске,
Если зачахнем в осенней таске?..»
Но будто не слышит их бурная осень,
И возбужденно ветром свистит,
И в этом безжалостном жутком блаженстве,
Нет смысла деревьям уже говорить.
Настанет пора, и деревья замолкнут,
Успеют лишь листья их отойти,
Они замолчат, и секреты не вскроют,
Отчаявшись в нас понимания найти.