Әкият "Дүрт вакыт" ел иде язылган адмирал Александр Шишковым әле 1837 елда, алдан барып буларак танылган педагог Константин Ушинского барлыкка килде артык кыска варианты "Дүрт теләк". Бу интерпретация әкиятләр ия артык тирән, хәтта религиозный мәгънәсе һәм аңлату. Нәкъ сөйләшү өчен сәбәп белән бала турында ки, һәр нәрсәнең үз җае бар, өстәвенә, күбесен килә һәм китә тыш, безнең желаний. Без бит гына өйрәнергә тиеш сөенеп бөтен тирә-по пословице "Дип Ходай бирә — барысы да яхшы якка". Соң прочтения бу әкиятләр вакытында йөрүнең игътибар итегез, бала нидер матур һәм характерное өчен нәкъ менә әлеге вакыт, ә аннары булсын ул попытается искә шундый ук кимендә матур һәм мөһим бер башка чорыннан ел. Шулай итеп сездә килеп чыкса, развивающее дәресе.
на санках— Ах, әгәр барысы да кыш иде! — диде Петруша соң ул уйнадым снежки һәм катался белән тавы " санках. Әтисе дип боерды аңа бу теләге күзәнәккә бу записную книжку, һәм ул бу башкарды.
Кыш үтте, табигатькә яз килде. Петруша торды белән әтисе янында цветника, анда расцветали роза, лилия, гиацинты һәм нарциссы — һәм ул һичшиксез үзен шатлыктан. — Яз чәчәк шушы белән үзе китерә, — диде атасы, — аның белән алар үтәчәк. — Ах, әгәр барысы да яз иде! — дип Петруша. Әтисе велел аңа бу теләге күзәнәккә бу книжку, һәм ул записал.
Миновала яз, җәй килеп җитте. Көннәрдән бер көнне Петруша әти-әниләре белән һәм берничә башка бала килә, ближнюю авылын һәм көне буе анда пробыли. Шулар тирәсендә күренә иде долины белән күп кенә чәчәкләр, луга, аларда уйнадылар ягнята, прыгали бодрые жеребятки. Монда алар чыршы, чия һәм башка җиләк-җимеш һәм озаттылар вакытта бик күңелле. — Дөресме, — диде әтисе, кайтканда өйгә, — дип, һәм җәен ия була күп забав? — Ах! — дип Петруша, — мин идем желал өчен һәрвакыт җәй! Һәм бу теләк иде таптыгызмы бу записную книжку.
Соңыннан килде көз. Бөтен гаилә юнәлде берничә көн виноградные бакчалары. Булмады инде мондый эсселек, ничек җәен, әмма һава иде благорастворенный, күк, якты. Бу лозах виноградных висели зрелые гроздья, грядах лежали благоуханные дыни, ә ботаклары дерев нче спелых плодов җиргә приклонялись. — Ул бик матур вакытта тиздән минует, — диде әтисе, — зиам инде якын. — Ах! — диде Петруша, — мин идем желал өчен кыш беркайчан да приходила һәм барлык торды көз. — Дөрес, мондый булыр иде желал? — дип сорады әтисе. — Дөрес, — дип ул. — Тик кара, — та, әтисе, вынимая записную книжку из кармана, — кара, дип, монда язылган!
— Мин телим һәрвакыт кыш иде. — Ә бу битләрдә? — Мин телим һәрчак яз иде. — Ә бу? — Мин телим һәрвакыт җәй иде... — Беләсең микән син, — промолвил әтисе, — кем кешедә бу яза? — Минем, — дип Петруша. — Ләкин бу бик чудно, — диде әтисе, — зимою син желаешь всегдашней кыш, яз — всегдашней яз, җәй — всегдашнего җәй, ә көзен — всегдашней көз? Подумай, моннан кирәк. — Барлык вакытларда да яхшы... — Әлбәттә, шулай! Алар барысы да преисполнены шатлык, изобилуют төрле дарами. Ачык түгел микән, дип аллаһы тәгалә яхшырак белә идарә итү уты, нежели без, йомшак кешеләр? Әгәр прошлая кыш буенча синең кушуы торды булса, бездә генә булмасын, яз, бер җәй, бер көз генә иде. Син җирне иде покрыл вечным кар өчен уйнарга снежки әйе на санях йөрергә, ә күпме башка бесчисленных радостей иде син безне лишил!
Научись, күңеле минем булырга, эшләрнең барысына да, шулай, дип, Алла бер генә ясый: иртәме-син узнаешь, Ул моны яхшы!