Зіма - гэта вельмі казачнае час года. Зойдзеш у лес, а там такая цішыня. Ад гэтай нязвыклай цішыні, аж галава шуміць. Стаіш, прывыкнеш. Добра.
А які тут свежы пах. Вдохнешь поўнай грудзьмі, нават галава трохі закружыцца. Ад марозу, шчыпле нос. Я акуратна глыбока ўдыхаю гэты паветра, каб не змерзнуць ўнутры.
Дрэвы ўсе стаяць без лісця. Але і тут прысутнічае свая таямнічасць. Стройныя ствалы ахутаны інеем. Іх карані далікатна хавае снежнае покрыва. А на мокушках ляжаць снежныя шапкі. ад гэтага "адзення" дрэвах цяпло.
Раптам з аднаго дрэва пасыпаўся снег. Што гэта? А, гэта бялку! Яна вышда са свайго дупла, каб паглядзець на мяне, парушальніка спокойстия і бязмоўя. А я думаў, што вавёркі спяць зімой! Але, мабыць, не ўсё.
Зімой па лесе не так проста прайсці. Ветрам тут снег не выдуват. Таму вакол гурбы. І толькі зробіш крок, як дзе-то взметнет ў неба маленькая птушачка. І гэта, наветное, верабей ці сінічка. Бо зімой нікога больш і не застаецца.
Ах, як жа тут добра...