Мен атама улкен рахмет айтамын,менде озимде ата-анам жок олар авария кесиринен бул омирден коштасты.Ол кезде кишкентай гана болдым жасым 4. Мени сол кезде тастамай,атам асырап алды.Атам ози кедей мени баска балдардан кем кылмасын деп барин алып берди.Менде баска балдардай ойыншыктар смартфондар болмагасын озимди жаман сезиндим.Мен атамнын журегинде ол кезде не болганын тусинген жокпын.
7 жасымнан 1 класска бардым,бириншиден мен достар табалмадым,ешким мен мен дос болгысы келген жок ойткени мне кедей екенимди билди.Улдар мени мазактап кейде уруды батасды,мени класста устаздар мактап журди сонын кесиринен мен мен ешким сойлескиси келген жок.Менин атам ол кезде ен жакын досым болды.Не болсада касымда журип мен мен сойлести.Казир атамнын дауысы мен жылыуы маган керек катты болып тур.Атама алгысымды айтамын.
Ну как то так.