1. Назоунiк, прыметнiк, займеннiк, лiчэбнiк, дзеяслоу, прыслоуе.
2. Самастойная нязменная часцiна совы, якая абазначае прымету дзеяння, прымету iншай прыметы або прадмета i адказвае на пытаннi як? дзе? куды? па якой прычыне? якiм чынам? колькi? часу? з якой мэтай? навошта? i iнш.
3. Звычайна адносiцца да дзеяслова, прыметнiка цi прыслоуя, зрэдку можа адносiцца да назоунiка.
4. Найчасцей акалiчнасць, калi паясняе назоунiк азначэнне
5.
6. Заканчваюцца на суфикс -а, утвораны ад якасных прыметникау. Пр выш суфикс -эй (-ей), пр найвыш ад пр выш + прыстаука най-, склад выш больш, менш, склад найвыш найбольш, найменш,за усё, за усих
7. Ад усих самастойных часцин совы суф, прыст, постф, прыст-суф, словаскладанне
8. Робяць мауленне больш дакладным и выразным, перадаюць паслядоунасць дзеянняу, месяца и спосаб дзеяння, час, кали ясно адбываецца; служаць для сувязи сказал у тэксце; могуць складаць граматычеую аснову сказа и ужывацца для перадачы стану лушы чалавека и стану прыроды
9. Разам кали без не не ужываюцца, кали можно заменить синонимам без не, у неазначальных прыслоуяу. Асобна кали ёсць свпрацьпастауленне з злучникам а. Ни разам у алмоуных прыслоуяу.
10. З прыстаукай па-, якия заканчваюцца на ому, аму, яму, му, ску, цку,ы,и, або утвораны ад парадкавых личэбникау. З прстаукай абы-. З постфиксам -небудзь. Утвораны шляхам паутору аднолькавых, близких або антанимичных слоу (циха-циха)