I. "Няхай той час, што згінуць мусіў...
Хоць толькі ў песні ажыве."
II. "Над быстрым Днепрам, дзе сягоння
Стаяць Магілева муры,
Драмала пушча ў сотні гоняў..."
III. "Асілкаў шмат было на свеце,
Быў шмат дужэйшы наш народ.
Дзіцём нясці ўжо мог калоду,
Якой трох сталых - не маглі."
IV. "Пасля і самі не спазналі,
Як палюбіліся яны."
V. "Ані спакою, ні прыстання
Не меў ён з гэтаю бядой."
VI. "О, шмат прыгожанькіх дзяўчатаў
Старонцы нашай Бог прыдбаў!"
VII. "І наш Машэка, у жальбе
Па ненаглядненькай дзяўчыне,
Паплыў з плытамі ў край чужы..."
VIII. "Аджыць агнём яе вачэй,
Бо гэткіх вочак на ўсім свеце
Ён не сустрэў ані ў аднэй."
IX. "Але не скрыці ад нікога
Нам крыўды цэлай грамады!"
X. "Як грозны быў, дык стаў ліслівы,
Пачаў к дзяўчыне падсядаць..."
XI. "Сама к бядзе пайшла сваей,
Звязаўшы дружбай сябе з ямай..."
XII. "Расла ў ім помста, як змяя, -
І сам, як гадзіна, ў ёй віўся,
Ў жыцці не бачачы пуцця."
XIII. "Крыві б пусціў, здаецца, рэкі
І ў іх бы з крыўдай сваёй лёг."
XIV. "Крывавы суд тварыў, караў;
Абезгалоўлены ахвяры
З сабою ў пушчы забіраў."
XV. "І дзіва дзіў: рука самлела,
Слязамі вочы залілісь...
Наталька тут яго сядзела..."
XVI. "Ў яе ўтануў даўнейшай ласцы,
Ёй пакарыўся без баю."
XVII. "Зрабіць надумала сваё -
За кроў пралітую крывёю
Яму яго забраць жыццё."
XVIII. "Прынесла добрыя ўсім весці,
Што ўжо разбойніка няма;
Яе віталі добрай чэсцю..."
XIX. "Знаць, што вялікую меў сілу,
«Магілай Льва» народ назваў."
XX. "І горад вырас, як з зямлі,
Яго Магілевам назвалі,
Бо йнакш прыдумаць не маглі."