Дзеясло́ў — знамянальная часціна мовы, якая абазначае працэс, што адбываецца ў часе, адказвае на пытаньні «што рабіць?», «што зрабіць?». Дзеяслоў зьмяняецца па часах, асобах, ліках, родах. Паняцце працэсу аб’ядноўвае прыватныя значэнні фізічнага дзеяння, руху, перамяшчэння, стану, адносін, выяўляення ці змены прыкметы. У беларускай мове дзеяслоў мае формы стану, трывання, ладу, часу, асобы, ліку, зваротнасці і незваротнасці. Дзеяслоў умоўнага ладу і мінулага часу абвеснага ладу маюць род — мужчынскі, жаночы, ніякі. Неспрагальныя формы дзеяслову — інфінітыў, дзеепрыметнік, дзеепрыслоўе. Асобную групу складаюць безасабовыя дзеясловы. У старабеларускай мове і незакончанае трыванні не проціпастаўляліся, але болей форм часу, якія паказвалі закончанасць ці працягласць дзеяння: часцей ужываліся дзеепрыметнікі. Словаўтварэнне дзеясловаў у сучаснай беларускай мове надзвычай багатае прэфіксацыяй. Асноўная сінтаксічная роля дзеяслова — быць выказнікам.