Бывае, у галаву прыйдзе думка: навошта людзі спаваюць, танцуюць,
складаюць вершы? Навошта патрэбна мастацтва? Ад яго няма ніякай
практычнай карысці. Будаўнік пабудаваў дом, тут усё зразумела, у ім
будуць жыць людзі. Але вось паэт склаў вершы, яны знаходзяцца на паперы,
а людзі ідуць сваёй дарогай, не зважаючы іх, быццам гэтых вершаз няма і
не было.
Адказ заключаецца ў тым, што людзі разумеюць адны і тыя ж рэчы
па-рознаму. Напрыклад, ідзе снег, таму мама апранае сваіх дзяцей цяплей,
мецеаролаг мерае глыбіню снежнага покрыва, дзеці бяруць санкі, лыжы і
бягуць на вуліцу. А паэт становіцца больш уважлівым і з гэтага снегу,
паветра, з жыцця іншых людзей, з самаго сябе здабывае некалькі радкоў.
Мастак спаборнічае са снегам. Ён бярэфарбы, паперу і малюе белыя
прасторы, залатыя сонечныя праменні на палях. І калі-нікалі здараецца,
што мастак перамагае снег. Ён прыбаўляе да прыгажосці прыроды сваё
сэрца, і людзі спыняюцца перад карцінамі, зачараваныя. Ад гэтых
намаляваных фрагментаў ім чамусць становіцца лепш жыць.
Пэўна, людзі не могуць без гэтага існаваць. Галодныя і сытыя, бедныя і
багатыя, несправядліва пакрыўджаныя і акружаныя каханнем - усе яны ўвесь
час цягнуцца да мастацтва. Рэальнае, штодзённае жыццё пераходзіць на
паперу, на кінаэкран, на нотны ліст праз рукі і душу аўтара і
атрымліваецца прыгажосць.
Я лічу так: мастацтва не корміць і не поіць чалавека, але нейкім
незразумелым чынам робіць яго шчаслівым.