Жаңа заманның жазушылары Бейімбеттей шынайы өмірді көз алдымызға әкеле алады деген пікірге құлақ асайын десек, оған нақты дәлел бола алатын шығарманы кезіктіре қоймаған секілдіміз. Мұны жас сыншы Нұрбек Түсіпхан былай топшылайды: «Бұл мәселенің бірнеше себебі бар деп ойлаймын. Алдымен жазушылық шеберлік жетпейтін шығар. Бейімбеттің кейіпкерлеріндей жиынтық, типтік образдарды күнде жаныңызда жүрген адамдардай дәл суреттеу оңай шаруа емес. Ондай кейіпкерлерді тудырып, оқырманның бәріне де, барлық сатысына да түсінікті етіп жазу – Бейімбет Майлин сияқты суреткер жазушылардың ғана қолынан келеді деп білем. Екіншіден, қазіргі жазушылар Кеңестік жүйенің құрсауынан құтылған соң этнографиялық, қазақтың түпкі тарихы, тегі туралы, анығында көк бөрі ұғымы жайында көбірек жазады. Бұл – ұлттық психологияны ашуға талаптанудың көрінісі. Ұлт ретінде өзін-өзі тануға талпынған әрекет. Алайда, қазіргі жазушылардың басым бөлігі ғаламдық мәселелерге қызығады да жеке тұлғаның жан-дүниесін жазуға, күрделі психологиялық арпалысты суреттеуге келгенде ақсай береді. Мәселен, сол Бейімбет Майлин өзі күнде көріп, араласып, сөйлесіп, пікір алмасып жүрген жандардың образын ашты. Олардың көбі Мырқымбай, Жалбыр, Таңсық, Мұқыш – бәрі де қарапайым жандар. Оның кейіпкерлері Ленин, Сталин, Троцкий емес қой. Қарапайым сауыншы, шаруа адамы, малшы, жалшыларды жазу арқылы қоғамдық құбылысты, қазақ халқының саяси бетбұрысын сипаттай алды. Үшіншіден, бүгінгі ақын-жазушылар бір-бір ұлттық тұлғаларға, қайраткерлерге жабысып алады да, соның шеңберінен шыға алмай қалады. Аттары тарихта қалған тұлғалар туралы көркем шығарма жазу арқылы өздері де тарихта қалғысы келетіндей көрінеді кейде. Шын мәнінде, жазушы өзін, өзі өмір сүріп отырған ортасын жазса кейінгі ұрпаққа сол маңызды. Өзі бір дәуірде өмір сүріп отырған замандастарын ашып көрсетсе, бүкіл қоғамдық санаға серпіліс болар еді. Бүгінгі әдебиетте бүгінгі күннің кейіпкерлері жоқ емес, аз да болса бар. Тынымбай Нұрмағамбетов әңгімелерінің көбі көзіміз көріп жүрген жандар. Саясаттан алшақ, қарапайым тұрмыс иелері. Жазушының осы ерекшелігі де жетістігі дер едім. Ал, бүгінгі күннің қоғамдық, саяси тұрғыдағы жиынтық образдары әлі туады, жазылады деп сенем. Үміт үзуге хақым жоқ».
Иә, үміт үзуге хақымыз жоқ. Дегенмен Бейімбеттің әңгімелеріндегі колхоз бастығы Досан, ауылдық кеңестің төрағасы Зәуре, партия ұясының хатшысы Орынбай, одан бөлек, Мұқыш, Күлпәш, Мақтым, алаяқ Көдебай, Әліш, Пүліштердің тағдыры арқылы колхоздастыру дәуірінің күрделі өмірі көз алдымызға келетіні жасырын емес. Бүгінгі шығармалардан алаяқ Көдебайдың образдары дәл осылай елес берсе, әдебиеттің көркемдігі ашылар еді ғой дейді бір ойымыз.
Тағы бір ойым, бүгінгі өмірді жинақтап әкеп, біздің көз алдымызға көрсетіп беретін, нағыз талант тумайынша, қазіргі әр-әр жерде жылт-жылт еткен шалажансар шығармалардан Бейімбеттің кейіпкерлерін іздеу – қараңғы үйден қара мысықты іздегенмен бірдей емес пе дегенге саяды.
Қалай десек те, Бейімбет – біреу екен. Қазақ-кеңес әдебиетінің жөні бөлек. Ол кездері жақсы шығарма, шынайы кейіпкер туылмады емес, туды. Бірақ олардың көбі кеңестік идеологияның жетегінде кетті. Ал біздің ендігі үміт Бейімбет сияқты нағыз суреткерлер өмірге келіп, шынайы қоғамның көрінісін дәл суреттеп беретін ұлы шығармалардың тууын күту ғана. Сонда ғана тәуелсіз қазақ әдебиеті жасалады.