Qish. Ko'cha sovuq. Uy mo'rilaridan chiq-qan qora tutunlar buralib-buralib bir zumda yo'qolib ketar. Ko'kdagi qora bulutlar qovoqlarini solib menga bir nima deganday g'azabga to'lishar, yo'l chetidagi oppoq qordan ko'ylak kiygan daraxt va butalar go'yo tabiatning eng go'zaliman deb hisoblar edi. Men esa ona tabiatning bu ajib tarovatidan zavqlanib yayov yo'l bosar edim. Ayniqsa, qorning g'ichir-g'ichiri menga bir ajib kuyday tuyulardi.To'satdan balandlik ortidan bolalarning qiy-chuv ovozini eshitib qoldim va o`sha tomonga qarab yurdim. U yerda bolalar o'yingohi bo'lib, beg'ubor bolalik hislari bilan quvnab o'ynayotgan bolalarga ko'zim tushdi. Bu holatni ko'rib zavqlanib ketdim. Ikki bola qorbobo yasab unung boshiga chelak kiydirishardi. Yana biri esa tepalikdan chanada tushar, bir to'p bolalar bir-birlari bilan qorbo'ron o'ynashar edi. Ko'cha shunday sovuq ediki barchalarini yuzlari go'yo qip-qizil olmadek bo'lib qolgan. Ular shunday quvnoq ediki, ularga juda-juda havasim kelib ketdi. To'satdan ko'kdagi par ko'rpa qoqildi-yu bir-biriga o'xshamaydigan qorparchalar mayda-maydalab yog'a boshladi. O'yingohdagi bolalar yanada yayrab ketishdi va qor birozdan so'ng yiriklashib ketdi. Men ham zavq-u-shavqqa berilib o'z joyimda turaverdim, birozdan so'ng farzandlarining betob bo'lib qolishidan xavotir olgan ota-onalar barisini uy-uylariga chaqirib oldilar. Shu bilan bolalar maydonchasi ham huvillab qoldi. Ko'zlarimda ajib bir tarovat bilan laylak qor ostida manzilim tomon yo'l oldim va bu kun mening xotiramda o'chmas iz qoldirdi.