Менің сүйікті Алматым! Сені жолдағы кептелісіңе жақсы көрем бе екен, болмаса қалың шаңыңды жақсы көрем бе екен? Əйтеуір, көңілім бір өзіңе бұрып тұрады.
Бір топ индивидтер əдеттегі қарқынмен əлдеқайда кетіп барады. Əдеттегідей бір дүниеден құр қалғандай асығып жүр. Күйбең тіршілік. Сан дүние ойланып келе жатқанда, бір сəт кілт тоқтай қалды. Бəрінің назарлары бір нүктеге қадалды. Енді олар қарқындарын жылдамдатып, жүгіре бастады. Үлкені болсын, кішісі болсын жай ғана аялдамада тұрған автобусқа мініп үлгеру үшін жүгірген еді. Күлкілі əрі қызық. Мұны көргенде Алматыны бұрынғыдан да қатты жақсы көріп кетемін.
Бұл құбылыс Алматылықтар үшін ерсі емес. Қайта аялдамада тұрғандар жүгіріп келе жатқандарды көріп, автобусты 5 секундқа болсын кідірте тұрады. Олар бір-бірімен сол аялдамада, күннің сол уақытында мың рет кездескен болуы мүмкін. Бірақ танымайды. Алматыны осы үшін жақсы көремін: климаты қолайлы мегаполис болғаны үшін. Мегаполис болған соң, қай жағынан болсын даму бар ғой, бəсеке бар. Мейлі ол жеке планда болсын не мансап жолында болсын. Əлемнің кез-келген түкпірінде тұруға мүмкіндігім болса да, Алматыда тұрушы едім. Себебі, Алатаудың таулары күніге ерекше қуат беріп тұратындай маған.