Бір шөлмекте көк сия толып тұрса,
Екіншіде – шарап бар жайы мәләм.
Даналықты сиямен молықтырсам,
Шарабымен шерімнен айығамын.
Бауырым, қанша сүйгенмен,
Өтеді өмір күйбеңмен.
Шындыққа бас тік алаулап,
Пенделіктен бол аулақ.
Жататын дәйім жаңғырып,
Бұл ғұмыр емес мәңгілік.
Бейопа мына заманда,
Бақұл боп кетер адам да.
Жұрт кілең күнін көп қызық,
Жіберер зая өткізіп.
Әбу Насыр әл-Фараби өлеңі