Казка пра школу
Казка пра школу
Жыў аднойчы ў нашым краі разумны вучоны. Быў ён надта адукаваны і хацеў, каб усе людзі з гэтага краю былі такія разумныя, як ён сам. І заклікаў усіх вучыцца: і дарослых і дзяцей. Людзі спачатку не згадзіліся, бо думалі: клі ёсць багацце і сіла – ніякі розум ім не трэба. Але аднойчы вучоны сабраў некалькі бедных чалавек і стаў іх вучыць.
Адзін дзень – літаратуру, другі – чыстапісанне, а ў трэці дзень – матэматыку. І з кожным днём беднякі станавіліся ўсё разумнейшымі і разумнейшымі, а да вучонага прыходзіла ўсё болей і болей людзей. І вучыцца ўжо хацелі ўсе. Аднаго разу разумны чалавек, які праходзіў міма таго краю, прапанаваў пабудаваць вялікі будынак, каб маглі вучыцца ўсе жадаючыя, а будынак назваць “ Школа”.
Гэта ідэя спадабалася ўсім, і вучоны стаў галоўным у гэтай школе. І аднойчы ён сабраў самых адукаваных і таленавітых са сваіх вучняў і кажа: “ Трэба падзяліць школу на класы, бо ў адзін клас усе не ўмяшчаюцца!” Пасля гэтага яны дамовіліся, а вучоны – ізноў за сваё. “ Будзе ў нас дзесяць класаў. І ў кожным класе будзе вывучацца нешта новае. І трэба каб кожнаму класу адпавядаў настаўнік, гэта значыць, адзін прадмет – адзін настаўнік, другі прадмет – другі настаўнік. Каб усё ішло ладна, мы павінны распрацаваць законы, якія трэба абавязкова выконваць усім. І выдалі яны законы, якія ў большасці мы зараз і выконваем. І ўжо з таго часу мінула не адно дзесяцігоддзе, а казка стала быллю. Можа таму зараз ёсць у нашай вёсцы Сіманічы і школа, і настўнікі, і законы, па якіх мы жывём і вучымся ў такім цудоўным будыеу, што называецца школа. І імя таму вялікаму вучонаму, які разам з іншымі падараваў нам школу, - Мікалай Цітавіч Бабуркін.
Сказка про школу
Сказка про школу
Жил однажды в нашем крае умный ученый. Был он очень образованный и хотел, чтобы все люди из этого края были такие умные, как он сам. И призвал всех учиться: и взрослых и детей. Люди сначала не согласились, потому что думали: клі есть богатство и сила – никакой ум им не нужно. Но однажды ученый собрал несколько бедных человек и стал их учить.
Один день – литературу, второй – чистописание, а в третий день – математику. И с каждым днем бедняки становились все умнее и умнее, а к нему приходило все больше и больше людей. И учиться уже хотели все. Одного раза умный человек, который проходил мимо того края, предложил построить большое здание, чтобы могли учиться все желающие, а здание назвать “ Школа”.
Это идея понравилась всем, и ученый стал главным в этой школе. И однажды он собрал самых умных и талантливых из своих учеников и говорит: “ Надо разделить школу на классы, ведь в один класс все не вмещаются!” После этого они договорились, а ученый – и опять за свое. “ Будет у нас десять классов. И в каждом классе будет изучаться что-то новое. И нужно чтобы каждому классу соответствовал учитель, это значит, один предмет – один учитель, другой предмет – другой учитель. Чтобы все шло ладно, мы должны разработать законы, которые нужно обязательно выполнять всем. И выдали они законы, которые в большинстве мы сейчас и выполняем. И уже с того времени прошло не одно десятилетие, а сказка стала былью. Может поэтому сейчас есть в нашей деревне Симоничи и школа, и настўнікі, и законы, по которым мы живем и учимся в таком прекрасном будыеу, что называется школа. И имя тому великому ученому, который вместе с другими подарил нам школу, - Николай Титович Бабуркін.