Вясновы вечар.
Сонца нiзенька зусiм
Па-над небакраем,
I, здаецца, можна з iм
Стрэцiцца за гаем.
Гаснуць промнi – i за лес
Медны шар садзiцца
Адпачыць за ноч, каб лепш
Заўтра засвяцiцца.
Салаўi.
Як толькi святочны
Засвецiцца дзень,
Дзядуля з кiечкам
Па весцы iдзе.
Вялiкую кайстру
Нясе ен з сабой.
I дзецi
Яго абступаюць
Гурбой.
- Дзядуля!
Свiсткi пакажыце! –
Крычаць. Павольна ен кайстру
Здымае з пляча.
I з кайстры таропка
Бяруць хлапчукi
Глiняныя цацкi –
Малыя свiсткi.
…Яшчэ на бярозках
Не выбiўся лiст,
А ўжо салаўшны
Разносiцца свiст.
Старыя глядзяць
Нарэшце адкрылi
Сакрэт жыхары:
- Ды гэта ж
Ганчар зарачанскi,
Хвядос,
Малым напаседам
Забаўкi прынес.
Не будзе цяпер iм
Спакою i сну…
Раздаў iм Хвядос
Не свiсткi?
А вясну.
Ну, как-то так)