Чытаючы вершы Пімена Панчанкі, нявольна становішся удзельнікам падзей тых страшных дзён, калі вайна палохала і дзяцей, і дарослых. Пісьменнік паказвае весь жах таго, што было з людзьмі, якія ў пэўны момант страцілі блізкіх.
Адным з пракладаў пасляваеннай паэзіі Пімена Панчанкі стаў верш "Дзеці вайны". Ён быў напісан ў 1943 годзе, калі вайна сустрэла усіх жыхароў Беларусі. Аўтар паказвае чытачу, што ў дзяцей таго часу не было дзяцінства: ім трэба было дапамагаць дарослым:
Iм не спявалi маткi калыханкi,
Яны не чулi казак ад дзядоў,
Палохаў iх ахрыплы голас танка,
Трывожыў iх журботны ёнк удоў.
Назва верша таксама незвычайная: аўтар ўзяў два несумяшчальныя паняцці: дзеці - радасць і жыццё, і вайна - гора і смерць. Але нават ў такіх абставінах людзі жывуць надзеяй на перамогу:
Зацiхнуць бiтвы. Вораг будзе знiшчан.
I дзецi прычакаюць таго дня,
Калi з-пад воблака ўпадзе на папялiшчы,
Як цёплы дождж, густая цiшыня.
"Перамога!" - гэта салодкае слова будуць крычаць людзі з розных бакоў. Але падзеі вайны пакінуць след ў іх жыцці назаўсёды:
Лагодны гром за дальняю дубровай
Напомнiць iм пра жах бамбардзiровак.
I часта, часта ў чыстыя iх сны
Ўрывацца будуць галасы вайны.
Такім чынам, Пімен Панчанка майстарскі перадае пачуцці дзяцей вайны. Пісьменнік гаварыць нам, што, калі нехта захоча пачаць гэтыя страшныя, бесчалавечныя падзеі, павінен падумаць пра дзяцей, якія загінуць за чужыя грахі.