Грамматика саласындағы ең маңызды мәселелердің бірі - сөздің
морфологиялық құрылымы. Сөздің морфологиялық құрылымын дұрыс талдау
жасау үшін ең алдымен сөздің құрылымына тікелей қатысы бар негізгі
морфологиялық ұғымдарды алдын-ала айқындап алу қажет. Ондай негізгі
морфологиялық ұғымдардың мазмұнына морфема туралы ұғым мен оның түрлері
түбір морфема (немесе негіз морфема) және аффикстік морфема (немесе
көмекші морфема) деп аталатын түрлері жайындағы ұғымдар енеді. (Аханов,
1978,271-6.).
Сөздің құрамындағы морфемалар білдіретін мағынасы
мен атқаратын қызметі жағынан және түрған орнына қарай біркелкі
болмайды. Мысалы, сүйемін және тілін деген сөздердегі сүй, тіл және е, мін, і, н, морфемаларын салыстырайық. Сүй, тіл бөліктері
сөздегі негізгі лексикалық мағынаны, сол арқылы сөздің қандай тұлғада
айтылса да жалпы грамматикалық мағынасын білдіреді, басқа түрлі мағыналы
сөз жасауға ұйытқы бола алады және басқа формалар бұларға келіп
жалғанады. Ал е, мін, і, н морфемалары жеке тұрып ешбір
мән-мағына бере алмайды. Тек алғашқы морфемаларға қосылғанда ғана барып
оған әр түрлі грамматикалық мағына үстейді және сол алғашқы морфеманың
сыртқы дыбыстық ерекшелігіне байланысты кұбылып, өзгеріп те отырады. Айтамын, басын дегендердегі а, ы морфемаларынан сүйемін, тілін дегендегі е, і морфемаларының
мағыналық қызметінен ешбір айырмашылығы жоқ, айырмашылық тек дыбыстық
жағында, яғни бұлар бір қосымшаның жуан және жіңішке нұсқасы болып
табылады.