У рэчках, азёрах або вадаёмах, дзе вада николи не прамярзае, гаспадарыу Вадзяник- стары з доугай барадой, доугими валасами на галаве у форме клина, гладкай блискучай скурай. Усё цела яго пакрывали ци то валасы, ци то водарасци, памиж пальцау-перапонки, руки и ноги были надзвычай доугими. Вадзяник мог жыць тольки у вадзе,на сушы ён гинуу, прычым ад яго цела заставауся тольки шматок цины ци водарасцей. Кали ж гэты шматок укинуць у ваду. Вадзяник зноу ажыве и будзе назаусёды удзячны выратавальнику. Вадяник раз"язджаючы на соме, ирвау рыбацкия сетки, падпильноувау тых,хто купауся, каб забраць яго да сябе. Днём Вадзяник звычайна адпачывау на дне, и тольки як сядзе сонца, ён пасынау сваволиць.Злавиушы ахвяру, ёндоуга мучыу яе, цешыуся з яе адчайных спроб выплыць, пакуль яна, зрэштки, знясиленная, не апускалася на дно. Дзяучына-тапельница станавилася русалкаю, и мусила аддана служыць свайму гаспадару. Мужчына рабиуся таким жа вадзяником.
(НАДЕЮСЬ ЭТА ИНФОРМАЦИЯ ПРИГОДИТСЯ, ПРИНОШУ ИЗВИНЕНИЯ ЗА РУССКУЮ " И" АНГЛИЙСКОЙ НЕ СМОГЛА ПОСТАВИТЬ)