Верай у нязломнасць народнага духу, упэўненасцю ў перамозе над усім
варожым прасякнуты класічны верш У. Дубоўкі "О Беларусь, мая шыпшына...
". Ён пабудаваны на проціпастаўленнях, кантрастах. З аднаго боку, у ім
прысутнічаюць рэвалюцыйна-рамантычныя вобразы, традыцыйныя для
літаратуры 20-х гг” (праменне яснае, радасць, Камуна Свету) , а з
другога — песімістычныя, змрочныя фарбы (вецер дзікі, варожасць шляху,
перашкоды) . Тут, быццам, і жахліва-цяжкае прадказанне Чарнобыля, і вера
ў паратунак. Аднак, нягледзячы на кантрастнасць вобразаў і фарбаў, верш
гучыць аптымістычна:
О Беларусь, мая шыпшына,
зялёны ліст, чырвоны цвет!
У ветры дзікім не загінеш,
чарнобылем не зарасцеш.
Філасофская
паглыбленасць, зварот да агульначалавечых праблем уласцівы вершу
"Ніколі праўда не ўмірае". У алегарычнай форме ў ім сцвярджаецца
неўміручасць праўды жыцця: Жыццё закон нязломны мае:
Ніколі праўда не ўмірае.
Адно хоць зернетка малое
ды застанецца пра былое.