Наступіла восень. Сонца грэе яшчэ амаль па-летняму, імкнучыся аддаць апошняе нерастрачаных цёпла. На блакітным і чыстым небе яшчэ амаль няма хмар. Толькі вецер стаў больш халодным і рэзкім, нагадваючы пра тое, што на двары ўжо верасень месяц. Сярод яркай зеляніны ўжо прыкметныя першыя прадвеснікі восені: жоўтыя і чырвоныя лісце. Хутка яны опадут з дрэў і накрыюць сабой усе дарогі і дарожкі.
Птушкі ўжо пачынаюць збірацца ў зграі, рыхтуюцца да працяглага пералёту ў вырай. Яшчэ чуецца адусюль іх вясёлы гоман, шчабятанне, якія неўзабаве аціхнуць да новай вясны. Яшчэ не пачаўся сезон зацяжных і бурных ліўняў, аднак неба ўжо зрэдку хмурыцца. Часам на зямлю праліваецца дождж, але лужыны высыхаюць тут жа, пад апошнімі ласкавымі прамянямі сонца.
Па раніцах становіцца халадней. Неба ў гэты час дзіўна празрыстае, чыстае і высокае. Здаецца, быццам узмацнелы вецер разагнаў ўсе аблокі, раскідаў іх па далёкіх кутках, каб нішто не перашкаджала сонцу дарыць нам сваё цяпло. Разам з чырвоным лісцем чырванеюць і ягады. Усе хмызнякі быццам адмыслова падфарбаваць да пачатку восені. Ягады розных памераў ціхенька пагойдваюцца, прыцягваючы ўвагі птушак і маленькіх звяркоў, якія робяць запасы на зіму. У паветры стаіць асаблівы восеньскі водар: пах свежескошенной травы, нагрэтай за лета зямлі і спелых яблыкаў.