Сям'я — важнае слова ў жыцці кожнага чалавека. Усе людзі розныя, і сем'і ў іх таксама розныя. У кожнай сям'і ёсць свае традыцыі, героі, можа быць, нават дынастыі, напрыклад, як у мяне. Але пра гэта крыху пазней.
Для пачатку я хацела б расказаць пра майго тату. Ён вайсковец, удзельнік баявых дзеянняў у Афганістане. Аднойчы тата прынёс з працы свой парадны мундзір, і калі я ўбачыла яго ў ім, была вельмі здзіўлена. На мяне глядзеў не той добры тата ў хатнім халаце з газетай у руках — на мяне глядзеў баявы афіцэр, гатовы любой цаной абараняць не толькі сваю сям'ю, але і краіну. У гэты момант мяне перапоўніла пачуццё радаснай трывогі, гонару за тое, што гэта мой тата, мой родны тата. Гэтыя эмоцыі нельга перадаць словамі, гэта можна толькі адчуць, і я ніколі іх не забуду.
Як я і сказала, у сям'і можа быць свая дынастыя. У маёй сям'і ёсць дынастыя ўрачоў. Я нездарма называю гэта дынастыяй, таму што па лініі маці ў нас вельмі шмат сваякоў-лекараў. Мая прапрабабка, у гонар якой, дарэчы, мяне назвалі, была лекарам-акушэрам на вайне. Мой дзед — хірург, бабуля неўрапатолаг, а мама — урач-лабарант. Я ганаруся тым, што я дачка патомных лекараў, і хачу таксама быць лекарам, хоць мама мяне ад гэтага ўсяляк адгаворвае.
Яшчэ ў мяне ёсць родны брат, ён старэйшы за мяне на дзесяць з паловай гадоў. Вядома, розніца досыць вялікая, але гэта не перашкаджае нам мець зносіны і дзеліцца сакрэтамі. Мы вельмі блізкія. З ім весела і вельмі надзейна. Бывае, мы сварымся, але тут жа мірымся, а хвілін праз дзесяць гучна смяемся, таму што сварка была з-за дробязі. Я яго вельмі люблю і стараюся клапаціцца пра яго, як толькі магу. Напрыклад, абараніць яго, калі раптам мама будзе лаяць, памыць за ім посуд і г.д. Свой клопат я праяўляю больш актыўна, чым ён. У яго хутчэй гэта ўнутры, і мне часам здаецца, што клопату зусім няма. Але гэта не так. Ён вельмі за мяне перажывае, не менш, чым бацькі. Не так даўно я трапіла ў бальніцу, брат тэлефанаваў мне кожны дзень і стараўся прыязджаць да мяне часцей, нягледзячы на тое, што ў яго вельмі шмат працы і яна знаходзіцца на іншым канцы горада. Я была прыемна, вельмі прыемна здзіўлена, і мяне гэта кранула да глыбіні душы.
Уся сям'я вельмі любіць актыўны адпачынак. Мы стараемся не сядзець дома на выходных, а куды-небудзь хадзіць або ездзіць. Гэта можа быць выезд за горад, паход у тэатр, басейн, боўлінг, катанне на каньках або паход па крамах. У нас нават ёсць такая сямейная традыцыя: узімку кожныя выхадныя мы ходзім у басейн пад адкрытым небам. Гэта вельмі выдатна. Уся сям'я ў зборы, мы гутарым, смяёмся і проста прыемна праводзім час разам. Нягледзячы на нашы невялікія, сваркі я сваю сям'ю вельмі люблю і шаную яе. Ці хачу я сям'ю, падобную на маю? Калі шчыра, я ніколі не задумвалася пра гэта, і будаваць нейкія планы на будучыню мне не хочацца. Ніхто не ведае, як павернецца жыццё, які будзе мой муж і колькі ў мяне будзе дзяцей. Але адно я ведаю дакладна — я хачу дружную сям'ю. Сям'ю, якая не пакіне ў бядзе, падтрымае і якая проста будзе паважаць і любіць мяне. Яшчэ ў 7 класе я напісала наіўны (цяпер я гэта бачу) верш, прысвечаны маці як захавальніцы сямейнага шчасця. Але некалькі радкоў працытую, яны пра даверы і адкрытасці. У сям'і гэта галоўнае! Нам няма каму душой адкрыцца... Няма з кім таямніцай падзяліцца. Але ёсць маміна плячо — і ў сэрцы адразу горача!..