Цяпер там стаіть хата,дзе раней было балота.
Зімой,калі пачынала добра цямнець,мы гулялі на вуліцы.
Ураджайным будзе лета,калі снег аж да акон.
Ужо сонца не відаць,бо зноў на палях легла спаць.
З усходу ішла вясна,каб зноў на палях зелянець.
Маці старалася трымацца так,нібы нічога не было.
Тут было столькі прастору,колькі жадала душа.
Трывожна,хоць скрозь цішыня і спакой.)