Отансыз адам – ормансыз бұлбұл. Қазақстан ... бұл сөзді естігенде не сезінесің? Менің жүрек соғысым жиілеп, махаббат пен мейірімге толады. Тоғыз әріптен ғана құралса да, сыры мен мағынасы шексіз, шексіз. Ол сөзді естігенде ең бірінші көз алдыма кең-байтақ дала, мұрын жарарлық жұпар иісті гүлдер, қалың ну ормандар, шыңында мұзы жатқан асқар-асқар таулар, суы мөлдіреген көлдер елестейді.
Ел ордамыз – Астананың сұлулығы кімді таңғалдырмады! Бәйтерек... Ханшатыр... Думан... Бәрі-бәрі бір-біріне сай келіп тұрғандай. Содан кейін көз алдыма бақытты, шаттықты жүздер мен сәбилер күлкілері естіледі. Олардың барлығы осындай керемет, бейбіт елде туып-өсіп келе жатқанына шын жүректен қуанышты. Осындай тәуелсіз Қазақстандағы біздер, ата-бабаларымызға алғыс айтуымыз керек. Қанша жылдар бойы біздің ата-апаларымыз бейбітшілік, тәуелсіздік үшін күресті. Бауыржан бабамыз: «Арпалысып жүріп алған абырой – өмірдің ең шырын рахаты» деген екен. Сол рахатты арғы бабаларымыз бізге, жас ұрпаққа беріп отыр.