Верш Максіма Багдановіча "Зорка Венера ўзышла над зямлёю" з'яўляецца сапраўдным шэдэўрам лірыкі кахання. Ён пранізаны асаблівай цеплынёй, задушэўнасцю, моцным пачуццем.
Верш напісаны ад імя хлопца, які пакутуе ад таго, што яму давялося расстацца з каханаю дзяўчынаю. Сімвалам кахання ў вершы выступае зорка Венера. Яна ўзышла ў небе, калі сустрэліся хлопец з дзяўчынай:
Помнiш, калi я спаткаўся з табою,
Зорка Венера ўзышла.
Закахаўшыся, хлопец кожную ноч шукаў зорку ў начным небе:
З гэтай пары я пачаў углядацца
Ў неба начное i зорку шукаў.
І цяпер, калі ім давялося расстацца, нягледзячы на каханне, якое, відавочна, яшчэ не згасла:
Але расстацца нам час наступае;
Пэўна, ўжо доля такая у нас.
Моцна кахаў я цябе, дарагая,
Але расстацца нам час.
хлопец кожны раз, калі бачыць зорку Венеру, успамінае сваю дзяўчыну. Ён просіць дзяўчыну таксама час ад часу глядзець на зорку, каб не забыцца, якія пачуцці былі ў іх адзін да аднаго:
Глянь іншы раз на яе, – у расстанні
Там з ёй зліём мы пагляды свае...
Каб хоць на міг уваскрэсла каханне,
Глянь іншы раз на яе...
Вось у гэтых радках мы дакладна разумеем, што хлопец яшчэ кахае дзяўчыну. Яму здаецца, што каханне можа ўваскрэснуць, калі іх погляды сустрэнуцца на зорцы Венеры. Але пакуль зорка з'яўляецца сімвалам пакуты разлучаных сэрцаў.
Мы не ведаем, як ставіцца да хлопца яго каханая. Але, чытаючы верш, мы хочам, каб яна кахала яго так моцна, як ён кахае яе, столькі ў гэтым вершы пяшчоты і шчырасці.
Аўтар хацеў паказаць сваім вершам, як прыгажосць начнога неба можа ўздзейнічаць на душэўны стан чалавека: выклікаць даўно забытыя пачуцці і ўспаміны.
Мне вельмі падабаецца верш "Зорка Венера ўзышла над зямлёю". Ён кранае мяне да глыбіні душы. Наогул, з усіх вершаў Багдановіча гэты - мой любімы.