Дүниедегі ең асыл қазына – адамдардың амандығы, яғни адамзаттың өмірі. «Қамшының қысқа сабындай бір күндік жарық сәуле өкінішсіз, тосын оқиғасыз өтіп, өмірлері күлкімен, шаттықпен өрнектелсе екен» деп, үлкеннің де, кішінің де Алладан тілейтіні – осы амандық. Әрине, өмір болғасын бейнеттің де, қиындықтың да кездесетіні рас. Бірақ «сақтансаң – сақтармын» деген нақыл сөзді жадында ұстап, айналасына жауапкершілікпен қарап жүргенге не жетсін?! Күнделікті ақпараттан құрылыстағы, шахтадағы, зілзала, жол апаттары кесірінен дүниеден өтіп жатқан алтын асықтай азаматтарды, жәудіреген бүлдіршіндерді көргенде тұла бойың түршігеді. Апырай, «адамның басы – Алланың добы, маңдайға қай күні жазылса, сол күні алады» деп жұмыста болсын, тұрмыста болсын, адам өміріне немқұрайды қарайтыны несі деп өкінесің. Әрбір оқиға сайын көптің көкейінде жүрген, миымызды мазалайтын – осы жайт. Бұл туралы айтылып та, жазылып та жүр….