Кеше тормышындагы иң мөһим нәрсәләрдән, минем фикеремчә, туган якны,
ата-ананы, балачак хатирәләрен, мәктәп тормышын аерып әйтергә була.
Болар турындагы истәлекләр кешенең гомерлек юлдашы була, бу якты
хатирәләрне уйлап, кайчандыр кичергән вакыйгаларга яңадан әйләнеп
кайтырга мөмкин.
Нинди генә кеше булмасын, аның тормышын туган илсез
күз алдына да китереп булмый торгандыр. Кайда гына тумасын, нинди илдә
генә балачагын үткәрмәсен, барыбер үз Ватанын ул кеше өчен берни дә
алыштыра алмый. Башка җиргә чыгып китсәң, сиңа хәтта туган як әрәмәлеге,
кайчандыр син яратмаган гап-гади нәрсәләр дә кадерле була башлый.
Мондый хисне, минемчә, бөтен кеше дә кичерәдер.
Ләкин туган як дип,
кешенең беренче тапкыр аваз салган җирен генә түгел, ә тормышның күп
өлешен шунда үткәргән урынны әйтсәң дә була. Мин моны үз язмышым
мисалында исбатлый алам. Мин, откуда ты) . Бу – дөньяга аяк баскан шәһәр
һәм хәзерге яшәү урыным – твой город. В такой то город күченеп килгән
көнне мин бик яхшы хәтерлим. Миңа, ул вакытта татарча юньләп сөйләшә
белмәгән нәни кызчыкка, бөтен нәрсә яңа, чит иде. Башта шэхэр (тат. х)
күренешенә, анда мине әйләндереп алган кешеләргә күнегү бик авыр булды.
Ләкин вакытлар үтү белән, минем өчен бу шэхэрдэн да ямьлерәк җир юк иде.
Авыл табигате, аның кешеләре минем күңелемә шулкадәр үтеп керде, мин
бер дә тартынмый: “Минем туган ягым – город твой”,- дип әйтә алам. Әмма
халык: “Җан тартмаса, кан тарта”, - дип дөрес әйтә. Минем беренче туган
ягыма – родной город- булган хөрмәт һәм мәхәббәт элеккечә үк калды.
мин туган шэхэремнэ берничә генә көнгә аерылсам да, сагыну хисе белән яна башлыйм.
Туган
як турында сүз барганда, һичшиксез, тел турында да онытмаска кирәк.
“Иле барның – теле бар” дигән халык мәкале моңа ачык мисал булып тора.
Бу мәсьәлә үз туган телләрен онытучылар бигрәк тә күбәйгән вакытта,
ягъни хәзерге көндә бик тормышчан. Кайсы гына шәһәргә барып кермә, анда
туган телләрендә сөйләшергә оялган, күпчелек халык сөйләшә торган телдә
аралашкан кешеләрне бик еш очратырга була. Туган телеңә карата мондый
салкын караш озак дәвам итсә, минемчә, телнең бөтенләй юкка чыгуы да
ихтимал.
Кеше тормышында иң ачы кайгыларның берсе – туган ягыңнан
аерылу. Мондый язмышны хәтта дошманыңа да теләп булмас иде, шуңа күрә,
минем уйлавымча, туган якны хөрмәт итү һәм саклау – һәр кешенең изге
бурычы.