Былтыр жазда астаналық бір топ тілші мен еңбек ететін кәсіпорынға кеп, пресс-тур уйымдастырған ек. Өңкей өзім құралпы жастар екен, әзіліміз жарасып, әп дегеннен ежелгі таныстарша әңгіменің тиегін ағыттық қой кеп..Үйде қалған жүгірмегін сағынғандығын айтып қалған қонақ қыздың сөзінен кейін әңгіменің арнасы балаға қарай бұрылды. «Мен көп балалы болғым келеді! Керемет қой, ертең барлығы өсіп-жетілгеннен кейін жан-жағыңнан қаумалап, арқа-жарқа боп жатасың!»,- дей бергенім сол еді, өз ісімен қайғы боп отырған бастығым шошып кетті. Екі көзі шарасынан шығардай боп: «Жыл сайын бала туамын, тудым, бағамын деп жүргенде мына жұмысты кім жасайды? Әлде маған орныңа басқа адам іздей бер дегің кеп тұр ма?» — деді ол. Қасындағы астаналық меймандарман тіптен ісі жоқ, бұлқан-талқан боп, бірдеңелерді айтып жатыр… айтып жатыр. Тыйылды — ау дегенде мен де қарап тұрмай: «Сонда қазақтың санын кім көбейтеді?» — дедім кекесінмен. «Жұмысты кім жасайды?»- деп тағы қарсы сауал тастады ол.
Жұмысты не үшін жасаймын?! Оны мен де, сен де білесің!? Түкірдім бүйткен жұмысына! Сонда мен ол жұмысты кім үшін жасамақпын! Жатпай-тұрмай мал жиып, жиған-тергенін өзімен бірге ана ауылға әкетіп жатқан кімді көрдім?
Жо-жоқ, басеке!!! Менің түсінігімдегі байлықтың бояуы тіпте-е-ен басқа түстен! Бай болғым келеді!!!