Pozniaja vosień NIE raduje nas jarkimi farbami. Šeraje nieba zaciahnutyja sumnymi chmarami. Panyly viecier, cholad, volkasć, imhla ... Zdajecca, jašče zusim niadaŭna vačej zaŭvažaŭ žoŭtyja i rubinavy liscie na drevach, iržu ad rasy na trapiatkich listach. Ciapier ničoha hetaha majecca. Drevy skinula listotu ŭ čakanni zimovych naradaŭ.
Viečnazialiony jeli i chvoi zasmučany. Chalodnyja vietru nie škadujuć ich. Alie adzienniaŭ svaich ihličnyja drevy NIE skinula.
Sonca daŭno stracila svaju žhučjest́ i vastryniu. Jano časam usmichajecca, alie niejak viala.
Pozniaj vosienniu NIE sviščuć ptuški. Pieraliotnyja ŭžo pakinuli rodnyja kraju, a zimujuć z usich sil znoŭ prystasoŭvajucca da liadoŭniaŭ, surovych umoŭ.